gerechtigheid, de grote arcana

Je hebt nu het rustpunt in het denken gevonden, je bent bij de voortdurende wisselwerking tussen goed en slecht uitgegleden, je hebt diep in jezelf gekeken en je bent niet gehecht.
Nu kijkt de Gerechtigheid je rechtstreeks in de ogen. Ze ziet er ernstig uit, ze draagt een eenvoudig gewaad en houdt een zwaard en een weegschaal in haar handen.
Er ligt niets onheilspellends in haar ogen, de blik is indringend, maar rustig.
Zoals eerder bij de Hogepriesteres, zit zij voor twee zuilen, waartussen een sluier hangt. Op het doek staan geen symbolen. Ze zoekt geen uiterlijk vertoon of schoonheid. Het doek achter de Hogepriesteres laat het water zien, terwijl die achter de Gerechtigheid geen blik toelaat op datgene wat achter haar ligt.
Wanneer je gedurende het proces in het Rad van Fortuin niet ontwricht bent, dan kom je er als een ander mens uit.
Je hebt ondervonden dat er dwaasheid in je zit, dat je geen stabiele identiteit hebt. Je zelfbeeld is verstoord. Wees je hiervan bewust, ook al kan deze erkenning pijn met zich meebrengen. Er bestaat geen medicijn tegen deze ervaring, de dingen zijn zoals ze zijn.
Je moet bewust en met discipline tussen de zuilen van de Gerechtigheid doorlopen. Op dit punt zou je het liefst uit de film weglopen, maar dat is niet mogelijk.
Er bestaat, tot aan het laatste ontwaken, geen uitweg meer. De enige weg die mogelijk is, is die van de wet van de aanvaarding. Schulden moeten worden terugbetaald, daar kan niets aan worden veranderd, de wereld is zoals hij is.
‘Gerechtigheid ‘ belichaamt de waarheid, het zo-zijn. Ze kijkt recht vooruit, want ze weet wie je werkelijk bent, ze laat zich niet misleiden.